Bir sarı tramvay geçer yüreğimden
Bırakarak aydınlığımı boş odalarda
Seni dolduramadığım yalnızlıklarıma
Güneşin doğmayı unuttuğu diyarlara yol alarak


Bazen kırmızı bir yağmur yağar üzerime
Islanır parmak uçlarım sana dokunacak yanlarım
Üşürsün
Isıtmaz hiçbir mavi yangın bedenini
Titrerim
Çaresizliği bıyıklarıma düşmüş bakışlarınla

Bir yudum suya katık ederken sevdamı
İnce bir mum alevi tutuşturur kirpiklerimi
Sessiz koridorlarda çınlar gecenin naraları
Bir uğultu küpe olur kulaklarıma
Delgeç bir yaşamın ortasına atarak beni

İçim acıyor
Bilinmeyen denklemlere düşüyorum
Düşmenin ne olduğunu anladığımı sanmak
Aslında hiç düşmediğimi anlamak
Bir avize ışıltısında sebebsizce boğulmak
Isırmak sahipsiz bir pencerenin pervazlarını
Yazmak
Hayır yazmak değil
Çizmek duvarlara düşünerek olası tebessüm halli yüzlerini
Sevişmek paslı bir bıçak ucuyla
Ve sonra düşünmek
D
ü
ş
ü
r
m
e
k bakışlarımı
Beklemek azrailin gözlerini
Bilmiyorum
İçim acıyor

Bir sarı tramvay geçer yüreğimden
Güneşin doğmayı unuttuğu diyarlara yol alarak
Hatırlatarak aslında odamda hiç güneşin dolmadığını
Hatırlatarak ölümü
Seni-beni
Bizsizliğe dair her bir düşünceyi tek tek
-Anımsatarak –

Selçuk ERKİ