Arapça, Farsça ve Osmanlıca kelimeleri eğer kullanıyorsak şiirde, şapkaları da kullanmak gerekir kanaatimce. Hele bazılarında kullandıktan sonra.
Ve, orijinallerine bağlı kalmak da;
" Ahkem-ül Hâkimîn " gibi.

Elbette, şiirlerde “Arapça, Farsça ve Osmanlıca” kelimeleri kullanmak zaman zaman yaptığımız iş. Bazen anlatmak istediğimizi ve duygularımızı en güzel bu şekilde ifade ettiğimizi düşünürüz. Bazen, Türkçede karşılıklarını birebir bulamayabilir ya da şiirsel mûsikînin büyüsüne kapılabiliriz. Bunlar normaldir. Fakat, okuyucuyu her mısrada anlayamayacağı bir kelime ile şiirden koparıp lügate yönlendirirsek şiir okuma konsantrasyonu bozarız ki; şiiri anlamakta zorluk çeker. İşte bundan sıyrılmak gerekir bence.

Bir başka doğru yapmadığımız iş de; Türkçe olmayan kelimeleri kullanış biçimimiz.
Lügatte var diye, anlamı bir şekilde örtüşüyor diye her kelime her cümlede kullanılmaz. İfade ederken “doğru kullanılmışlığını” bilmek de gerekir. Özellikle Arapça, aynı anlama gelebilecek birden çok kelimenin olduğu ve kullanılış biçimi olarak dikkat edilmesi gereken bir dildir. Şiir, ses ve anlamın ahenk içinde birleşimini sağlamıyorsa bir yanı eksiktir.

Bu şiirde ve şairenin diğer şiirlerindeki bana göre görsel bir uyumsuzluk da kıta aralarındaki mesafenin çok açık olmasıdır. Sanki kopuk bir görüntü içinde..

Eyvallah!