sende ben de sustum
bende sen de küstün,
biz bizde bitiyoruz
yitiyoruz birer birer,
şarkımız unutulacak bu gidişle Frezya!

bizden kalan harabede
sessizce çekilmiş köşesine piyanomuz,
bir ayağı kırık
bir yanı yanık
tozlanmış teni,
kırgın duruyor bize en güzel arkadaşımız;
kucağında ağlayan körpe gitar,
boynuna geçirdiğim iple
yalnızlığı olan sahiple
sensizlikten asmış kendini dökük bir duvara
telleri gözyaşı gibi süzülüyor göğsünden aşağı.

görüyor musun?
notalar firar ediyor şarkımızdan
susadıkça susuyoruz
kaçarak siliniyor bizim nakarat…

artık uçurumlara koşan gemsiz bir at sırtındayım ;
umutlarımı terk ettim
takas ettim suskunluğumla sensizliği
meleklere verdim
perilere bağışladım yarınları!...

bırak unutulsun şarkımız;
bende sen
sende ben sustuktan sonra
ne fark eder ki Frezya!

ö.n