Giderken arkandan
Senden kalan yüzümü
Yırtık atıyorum önüme

Oturup bakıyorum sonra
Solan renginin bana benzemeyen
Yönlerine

Kendim olamayan parçaların benden
Ödünç armağanlarını tırnaklarımla
Kazıyorum tenimden

Tırnak uçlarımda biriken kirleri
Bıçak ucuyla yontuyorum
Bir bir

Yerde biriken bir çöp yığını
Geçmişimin benden olmayan
Üvey çocukları

Kulaklarımda acının keskin haykırışları
İçimde büyürken
Gölgem ayaklarımda ruhuma kılıç çeker

Ama nafileydi kararlıydım
Yontulmaya!

Kimseye dair bir şey kalmayacaktı bende…

Tornacı ustası titizliğinde yontuyorum
Bana benzemeyen yanlarımı
Elime ne geçerse koparıp atıyorum
Acının orta yerinde boşluğun midesine

Parçalarım benden ağırlığınca,
Birikiyor önümde
O kadar çok sinmiş ki yabancı soluklar
Tenime asrımı yıkasam paklayamam
Her halde son soluğumda

Aklım kesik makasın ucunda
Dil yalatıyor yerde sürünen
Hayatımın ikiz kulelerine

Ben ise
Benden düşen parçaların özlemlerinde
Gözlerimi karanlıklara salıyorum
Kör kuyularda
Birikmiş eksik yanlarıma

Kendimi dikip toprağa tekrardan
Filizlenip yeşermek umuduyla
Budanmış dallarımdan
Göğün maviliğine el uzatıyorum
Korkakça…

Düşüyorum birden ruhumdan
Kendimden düşerken yere
Gözlerim içimde büyüyen
Çaresizliğime ağlar…