Sahilde bir balıkçı kahvesinde
Akşamın hüznü işledi ta iliklerime
Seni ve ikimizi gömdüm denizin derinliklerine
Gözlerimin ıssız kentinde
Bir çöl kuşu öldürüldü
İçimde bir ayaz
Bir derin sessizlik mezar yazıtlarından



Hani hercai menekşeler açan
Gözlerin nerede



Kendi yapraklarımdı solan dökülen
Bendim güneşin yamacında bekleyen
Yalnızlığın akan çeşmelerden
taptaze umutları avuç avuç içiren
Ellerin nerede



Bu eylül gecesinde
Uzaklaşıp dağılan pembe toz bulutlarıyla
Tüm ölümleri bir arada yaşıyorum ki ah



Dalıp dalıp o açık gözlerine
Öksüz kalan bir kalp taşıyorum ki ah



Size açıklayamam bu yazgıyı ey insanlar
Sonunda ağlamak var
Açacağım tüm kapılar
Erken kefen giydirilmiş, işaretlenmiş
Her zaman ölüleri olan sokaklara çıkar



Şimdi ağlıyorum gecelerimin çıkışında
Seni ağlıyorum
Gül bahçesine değmiş elim, bundan ne çıkar
Ne bir sevinç, ne bir tebessüm
Burada kanımın aktığı yerden
Dünyanın diğer ucundaki bir çocukla ölümleri yaşıyorum



Her gün batımında bir karanfil büker boynunu
Kelepçe tanımaz bir sevdaya ram olurum
Ellerim hasret dolu
Bedenimde isyan barındırıyorum



Bu akşamüstü hüzün sağanağında
Dalıp dalıp o uçsuz bucaksız gözlerine
Hayatı ölümden ötelerde görüyorum...