Bütün heybetiyle
Kükrüyor tanrı.
Şimşek üstüne şimşek yağdırıyor
Kara toprağa.
Şeytan bile çekildi,
Kulaklarını tıkadı.

Toz toprak her taraf,
Karışıyor korkudan
Renkleri çiçeklerin.
Ağlıyor Mikail
Gördükçe yok oluşunu
Çizdiği resimlerin.

Bir köşede durmuş
Kızgın İsrafil
İşi elinden alındı diye;
Yetişmiyor Azrail’in nefesi
Ölülere.

Cebrail sinmiş tanrının dibine
Ama söyleyemiyor
Tanrının dediğini
Tanrının kendisine.

Bir türlü dinmiyor hiddet,
Zaman ile mekan
Durmadan yanmakta;
Cennet Cehennem bir olmuş
Dünya’nın bu haline bakmakta.

Derken, birden
Çekildi öfke,
Duruldu ateş
O tanrısal yürekte.
Şeytan, kızgın bir hırsla çıldırmakta;
Ne diye? Bu şeytani tavır.
Bir baktı ki kalmamış
Dört kitaptan geriye
Bir tek satır.

Birden, bir çocuk çıktı
Yeni yıkanmış toprağın içinden.
Elleri kopmuş,
Hala kanamakta.
Kanı izlesen gerisin geriye
Derinde bir yerlerde
Çocuğun elleri
Özgürlüğün heykelinde.
Yürüdü yürüdü,
Nereye gittiğini
Kimse bilmez.
Dile geldi tanrı
Seneler sonra;
Dedi: Cennet bile yetmez
Yediği şekeri
Bitiremeyen çocuğa.

Çağırdı şeytanı
Affettim dedi seni
Gördükten sonra
Şu insan dediklerimi.