her eylül sinsice iner hüzün
bir yağmur damlasında
ayaklarımı ağlatırken ıslak toprak
ben mantar gibi yalnızlık çoğaltırım

kehribardır kirpiğime bulaşan
duygularımsa kanlı eylem peşinde
katledilmiş gülüşler dudak kıvrımında kanar
usulca

ölümün rengi acep sarı mı ola
neden sokulur böğrüme gidenlerin acısı
tam bu noktada
tınısı bozuk bir arya yükselir yüreğimden
göğün karnına saplanır gri bir keder
ve başlar üzerime yağmaya gri sağanaklar

jilet gibi bir of fırlar dilimden
doğrar görke dağları
ne var bu eylülde bilmem
ağaç dipleri gizli gömüttür
ve her gömüt bir ayrılığa örtülür

ne çok ayrılıklar biriktirmişim eylüle özel
memleketi de eylülde terk etmiştim ben
o gün bu gündür bir of derim
ağlar görke dağlarım

bir kızım daha olsaydı adını eylül koyardım
teni sonbahar kokardı
rüzgâr tarardı saçlarını
o rüzgâra koşardı
süt gibi ak olurdu alnı
ıslak bir bulut saklardı gözlerinde
eylül gibi görkemli bakardı

yine eylülün görkemi sarıyor yaprakları
kiraz mevsimine ne kadar da uzağım şimdi
güneş korkak dokunuyor saçlarıma
yürüyorum
sarı gölgeler bırakarak ardımda

ne var bu eylülde bilmem
kırlangıçlara ağıt yakıyor ağaç kovukları
bir öksüzlüğüme bakıyorum
bir kırlangıç katarlarına
avuçlarımda yine günü geçmiş selamlar biriktiriyorum
üşüyorum
tenimde eylül sonatları


15 eylül 2008
nuriye zeybek