dağların ardına düşünce gölgen
ay küskünü yıldızlar koşardı geceye
ben sana
oysa zühre değildin
bilirdim
paslı bir bıçaktın sen
ansızın sokulurdun canevime

başlayınca yapraklarda sonbahar ritüeli
çoraklaşırdı gözlerin
yosunlar solardı engin denizlerde
suspus olurdu istanbul
susardı martıları
ben susardım
eksilirdi düşlerim...

bilirdim
masallar yalandı
zümrüdü anka yalan
ve... küllerinden doğmazlardı ateşin yaktıkları

dağların ardına düşünce gölgen
zanlı tümceler doğururdu dilin
parantez içinde işlenen bir cinayetin
maktulü olurdu aşk

ve... sen giderdin
tenimden terin silinirdi
avuçlarımdan kokun
rotasız bir gemi kalkardı uzak limanlardan
şebnem damıtırdı yelkenleri
nihavent dökülürdü ayrılık şarkıları
aldanmış dudaklardan

ben ki
eski bir şiirde unutulmuş kırmızıydım
çokça mavi
görkemli mevsimlerin yangın çiçeği
adı hüzün
dağların ardına düşünce gölgen
kıpkızıl kanardı yalnızlığım...

nuriye zeybek
13 eylül 2012 braunschweig