sardunyalar rengine dargın bu yaz
kiraz kendi tadına

ne zaman ağlamaklı olsam
intihar döküyor bulutlar
suyum bulanık
toprağım balkan
durulmuyor içimdeki kasırga

biraz daha geriye düşüyorum her adımımda
şehir aynı şehir ben aynı şair
dudağımda küf tutan
sevdaya dair bir dize
sözleri yitik
hatırlamak zor

ne zaman ağzımı açsam
meçhul bir dilenci kovuluyor sokaklardan
yanlışlara açılıyor tüm kapılar
adım atsam kendisi olacağım yanlışın
ne tuhaf
is kokuyor ellerim

uyusam karabasan
uyansam dört bir yanım bezirgân
kim koydu yastığımın altına bu çocuk cesetlerini
başımı koysam
şakaklarımda ölümün parmak uçları
saçları barut
gözleri şarapnel
dilleri ağıt
ne yana dönsem tenime saplanıyor
günahın çığlıkları

biri kapatsa şu ışıkları
uyusam...

unutup ihtirasını
yuttuğu insanlığı geri verse kötülük
uzak diyarlarda bir bebek doğsa
adını barış koysam
mutluluk mavisine boyansa gökyüzü
yoksul kokmasa sardunyalar
tepeden tırnağa dalları bassa kiraz
gece gözlerinden dökülsem yakamoz denizine
yıkansam biraz

...ve uyansam başka bir güne
yeni rengin özgürlük olsa haziran


18 haziran 2010
nuriye zeybek