Sonbahar;
Ayrılığın en büyük habercisi
Sanki bir hasrete yol acar gibi
Sessizce giriyor kapı aralıklarından
Yüreğimin taaa ortasına.
Pencere önünde gelmediğin yollara bakarken ben
Bir sis gibi iniveriyor yüreğime sensizlik.
Soğuk bir yağmurla gelen sonbaharda
Gittiğini fısıldıyor rüzgar kulaklarıma
Sararmaya başlayan yaprakları andırıyor umutlarım
Zamanından erken yüztutmuş dökülmeye.

Deniz kenarına götürüyor hayalin beni
Yürüyorum, hırçın dalgalar arasında
Martılar karşılıyor isyan dolu sessizliğimi, bağırışlarıyla
Sahil kıyısına acımasızca vuran dalgalar
Yüreğime sensizliği kamçılıyor
Yalnız bir adam edası ne kadar yakışıyor.
Bulutlar inadına ıslatıyor
Toprağı
Denizi
Özlemimi
Sensizliği
Ve gözlerimi.

Git dediğinde, bilemedin aslında tüm hayallerimi yıktığını
Kal deyişine bağlıydı oysa hayatım.
Ellerine dokunamasamda
Bir kerecik olsun seni sevdiğimi haykıramasamda
Gözlerinin derinliklerine sığınmıştı umutlarım.
Oysa sen
Bir sonbahar edasıyla çaldın kapımı
Ve ben yüreğimi sonuna kadar sensizliğe açtım.
Şimdi her yaz sonunda
İçeri dolan rüzgar
Sensiz bir ayrılığı daha getiriyor,
Sonbaharla..

Şimdi tek başına kalmış bir hayatla
Sensizliğe yığılı yazılar kalıyor geriye yalnız bir bankta
Ve soğuk bir ayaz gibi kesiyor olmayışın benliğimi.
Kışa hazırlanıyor soğuk bedenim
Son yaprağıda düşünce ağaçların
Gelmeyecek bahara kalıyor umutlarım.