Ben hep sen kaldım

Ruhumun delik deşik olmuş halini
Hayata tutunmaya çalışan kalbimi
Ve usulca feri sönen gözlerimi
Bir umut aynasına çevirmiştin gelişinle.
Yeniden mi bağlanıyordum hayata?
Aşka yeniden mi inanıyordum?
Hayallerimi bir ışık süslüyordu...
Gül gibi açıyordun yüreğimde
Gülüm diyordum yeniden.
Melek gibi gülüşünle
Dudaklarında bitiyordu hayallerim

Ve gerçek,
Yine ayrılık diyordu
Yine hasret
Yine acı
Yine kahroluş

Yetmemiş demekki kalbime acı
Hayat yeterince ders vermemiş
Çaresizliğin dibine vurmamış umutlarım
Daha dolmamış acılarımın saati

Ah gülüm
Bilki

Sana dair ne varsa, içimde kalacak
Bütün mısralar seni heceleyecek
Sessizce düşünce gönül yaprağım
Söndüğünde çaresizce umut yıldızım
Sönük bir hatıra olarak kaldığında
Sen unutuşun adını fısıldarken,
Ben hâlâ seni hatırlamaya direneceğim.

Bilki gülüm
Aşkın

Kapanmayan bir yara gibi kalacak içimde
Her gece biraz daha kanayacak sessizce.
Çalmasını beklerken gong sesini hayatımın
Sana dair ne varsa susacağım
Düşerken son yaprağıda hayat ağacımın Dudağım sessizcd fısıldayacak :
"Sen gittin,
Ben,
Bıraktığın yerde kaldım".