o şuh alımlılığı sokağın

pembeye çalan evlerin koyunlarındaki aşk

güneşli ihtiyar bir parkın son demiyle gideceğim ona...



her şeyi ve herkesi sabahla sararım

uçurumlar yürek atışımla uyanır

yankısıyla dileği bulutlardan öte sevdamın

suya emek verince doğa

ağlamayı bırakırım

o...

o...

o...

üç noktalı bir cümlenin

virgülü araması kadar sancılı şakaklarımı kanattığını görünce

özlem kuytusu gözleri şımarık bir kırlangıç gibi ele avuca sığmazlaştı

pastel tutkulu pazar günlerimdeki hıçkırığımda

artık ölüme sağırlaşmaktan korkmuyorum...



kafam kolum elmacıklarım büyüdü nasıl

ama sözcüklerim çocukluğun kırsal aymazlığında

havada bacaların kaprissiz kokusu

acılarımı hala bulutlarla yamalıyorum

ve bir oda bir salon iyimserliklerimdeki

acemi açık çay renginde gözyaşlarım

hiçbir şeyin ardında yok

o...

o..

o...

hiçbir şeyin ardında yok o

sevmiyorum bu yüzden kapıları açmayı

çoraplarım gömleğim bit pazarı kokulu

o’nsuz ölümüm ikinci el olacak

artık yaşama sağırlaşmaktan korkmuyorum...



nergis duyarlığında boynuna sarıldığımın öyküsüyle

kısa şortlu

büyük ayakkabılı

ay ışığında her gece ateşli günlerin sonunda

önüme açılan sonsuzlukta kalmak kederinin sayrılı coşkusu

o...

o...

o...

onun gözlüklerinin ardındaki şehla kuşkuda

kan kusuyorum kaldırımlara

bulvar ağaçlarına sarılıp

ağlamak istiyorum

saçlarım yağlı

üstüm başım kir pas içinde

artık kimliksiz uzaklara sağırlaşmaktan korkmuyorum...



ve çizgiler izleme yorgunu değilim böyle bile

adımlar dinleme bitkini değilim

yağmura aldanmayan neftî bir şarkının

sevda çakırkeyfliğidir sevmek

bulgur bulamaç

elde avuçta ne varsa

yokluğunu da sever oldum onun

tıpkı çocukluğumda gitmediğim masal dünyaları sevdiğim gibi

artık onun sesi sandığım yazlara sağırlaşmaktan korkmuyorum...


Kağan İşçen