balkonlarımız akşamlara hazırlanırdı
rüzgardan kaçmak imkansız
sokaklar boyu acılı bir bekleşmek bu
biliyorsun rüzgarlar acılaştırırdı
balkonlarımıza düşen rüzgarın sesini
çocuk seslerine banardık acılaşmamızı
kekre zaman aşımında kendimizle fuhuş yapardık
kimseye değil kendimize ihanetimizle örterdik
yaşamanın üstünü
ne kuş severdik
ne bulutların ilkyazsız matlığını
gülüşe gülüşe
anlam taşımazdık içeriye
odalar boyu şımarık bir intihar düşkünlüğü
aha ettik edecez diye ortalığı ayağa kaldırırdık
insanlar duymazlardı şımarıklığımızı hayra yorarlardı
bizse sek sek oynardık telefonlaşmalarımızda
mutsuzluğumuzla beslenirdik sokaklarla sürtüşmek gibi

yaylı tambur özentili akşamlıklarda
parmaklarının gidişi saklanırdı
rakı içerdim güya çılgınlığımızı içerdim
yanaklarının tatlı dinginliğinde uyumak isterdim
şiirler yazıp şarkılar söylerdim tutkusu ilkyaz eriği
yalnızlık çocuğum olurdu ellerimden tek tutan
ellerinden tek tutabildiğim
yalnızlıkla aramdaki rıhtımda
sevgilim olmayı bekleyen bir dolunay ağrısı
sensizliği eksik bir fırtınadan medet umardı
bulutlar keder mezesi olmayı bırakalı
asırlar oldu küçüğüm dolunay
yıldızlar ney taksimsiz
güneş flu
sen her şeyi bırak gecemize mehtabını bahşeyle
dinmesin çok sesliliği uzak ışıkların
denizin karanlığına kendimi bırakmak istiyorum
şımarık martılar çeksin sahile beni
sabah ilk defa suyla yıkanmış görsün yüzümü...





Kağan İşçen