Bu nasıl bir savaştı kesti bütün nefesi
Yedi kattan duyuldu gülle ve tüfek sesi
Her canlının başına gelen ölüm zamansız
Bu bir lisan-ı aşk ki çözülmesi imkansız
Zaman zifiri gece duruyor sanki saat
Kan akıyor topraktan açan güllere inat
Vadiler, dağlar, yollar... her yer ceset yığını
Bütün tarih kan ile yazıyor bu zamanı
Analarda gözyaşı bütün çehreler donuk
Marmara, üzerinden kan döker oluk oluk
Bir yiğit Mehmetçiğin karşısında bin düşman
Ama her Mehmetçiğin gönlünde sonsuz iman,
Bu imanla bu vecdle duruyor Çanakkale
Kutsal topraklı vatan verilmez yaban ele
Çanakkale ağlıyor, Çanakkale yorulmuş
Boğazdan akan sular korku ile durulmuş

Vahşete şahit oldu binyıl sonraki nesil
Ey yüce Çanakkale’m kalkta gözyaşını sil

Marmara’nın bağrında oluştu kandan bir göl
Askere emir geldi: "Git ve şerefinle öl"
Bu askerler içinde vardı koca bir yiğit
Yüreğinden cennete gider bir nurlu geçit
Balıkesir’den çıktı yüreği mert bu adam
Onun aşkı vatana yüreğinde hep bu gam
Dev bir gülle vardı ki, içinde vatan saklı
Seyit gülleyi aldı durdurdu bütün aklı
Seyit’in ellerinde bu vatanın kaderi
Koca seyit vermedi, vermeyecek bu yeri
Düşman artık ne yapsa bundan gayrı nafile
Seyit’in sırtladığı bu büyük gülle ile;
İngiliz’in en büyük gemisi de yıkıldı
Boğazın üzerine Türk bayrağı takıldı
Gül kokulu Marmara Seyit’e gülümsedi,
"Sen ki koca bir yiğit hakkın ödenmez" dedi

Çanakale ağlamış, Çanakkale’m sefildi
Seyit Çanakkale’nin gözyaşlarını sildi

Erol KONUR