Götürdüğünce hayat...

Gerektiği zamanda gidebilmeli insan,
Hayat uzaklaşmadan ardına alıp yeli…
Ayrılık şart olmuşsa işlemiyorsa zaman,
Kırmadan, incitmeden öyle sessiz gitmeli.

Kızmamalı hayata, kızmamalı zamana,
Susmalı, sitemini gözyaşına koyarak.
Acısını çekerken ciğeri yana yana,
Gidebilmeli insan yüreği kanayarak.

Kullanmamalı fazla unutamam sözünü,
Zamanı geldiğinde her şey unutulurmuş.
Sevdalara küsse de kaybetmeden özünü,
Yeniden hayallerle gönül avutulurmuş.

Aşkı gamsız hayatın yalnız parçası görüp
Kendine değer verip yaşamayı seçmeli.
Kırılan hayalleri, kendi eliyle örüp
Geçmişin üzerinden acımadan geçmeli.

Hayatı beklemeli sabredip olduğunca
Kırılmış bir yüreğe zaman ilaçtır elbet!
Ağlamayı bilmeli gözleri dolduğunca
Bazen, aramamalı gözyaşına kifayet,

Yalnızlığın sesine, feryat olunca gece,
Düşünmemeli insan üzüldüğü zamanlar.
Köşesine çekilip durmamalı öylece,
Çünkü kayıp yılları hayat geçince anlar.

Zor olsa da gitmeler, acıtsa da derinden,
Yüreği parçalayıp dar gelse de kâinat,
Aşkın yapı taşları oynamadan yerinden,
Gidebilmeli insan, götürdüğünce hayat.