Elbette ki: Beni yakan şu garip sözüm.
Ağlatanlarsa dostum iki gözüm.
Şu mübarek günde sızlıyor özüm.
Güvenemiyorum yaşadığıma bile.

Şu kahpe hayat kocatır beni yirmi yaşında.
Sevenim yoktur eğri bastondan başka.
Bilirim ki sevilseydim, yalnız kalmazdım şu hayatta.
Güvenemiyorum kendime bile.

Düşmanlarım vurdu geçti, bayram gününde.
Sevinçlerim dökülür gözyaşlarımda lime lime.
Ezilmişliğim son bulur ailemin elinde.
Güvenemiyorum babama bile.

Yaşanır mı para diyenlerin içinde.
Ezan yine okundu, hani camiye gidenler nerde?
Köyümün halkı, cümleten fitnelik peşinde.
Güvenemiyorum zamana bile.

Taşladılar bedenimi gariplikten mi bilmem.
Bunca şeyden sonra insanları sevemem.
Beni bu hale düşürenleri, kapımdaki itten yüksek göremem.
Güvenemiyorum artık: Hal içinde halime.

Mahmut Enes, namert sözü acı gelmiş sana.
Mertliğin pörsümüş, kötülük karşısında.
Canın değil, hayatın lime lime olmuş buralarda.
Güvenemiyorum: Hakk’ dan başkadına.

01/09/2004

Mahmut Enes YÜCEL