36
Yorum
6
Beğeni
0,0
Puan
1687
Okunma

elimdeki kalem is kokan dumanlı geceye doğdu
yine hüsran eteklerini topladı
duvarlarıma yalnızlık
sepetime duygularımda kahır saklandı
son sürat gözlerimi
ellerimde damla damla yudumladım sessizce
konuşmuyor dilim telafuzunu askıya aldı
çok bilenler benden önce konuştular
bensizliğime yenildim sustum
sözlerim yasaklı mahsenlerde kilitli
sorguda düşüncelerim karanfil kokan odamda
vakitsiz hüzünlerde
zifirisine düştü gece yastığım ıslak gözlerimle
hep ağladım yalnızlığıma
hep bensizliğim dolandı kördüğüm
konuşsam susacaklardı bensizliğim adına konuşanlar
cesaretimi aldılar çaldılar çocukluğumu
yoruldum
yüküm ağır bırakamıyorum sığınamıyorum
isterdim hep nazende ellerimde niyaz
terazisi var kulbu yok hayatımın
bir oh çeksem bitecek sanki
sustum bensizliğimle
çizdiler kendilerince hatalarını
ben hiç olmadım aslında
yönlendirdiler çocukluğumu
ben susardım sustum yine
oyuında oynayamazdım
oyuncaklarım vardı aslında
sakladılar kaldırdılar kirlenmesin diye
oysa kirletmişlerdi çocuk olmayan çocukluğumu
ben hiç olmadım
alıştım kendi kimliğime
ilk defa konuştum kendimle kalemime düşen hecelerimle
yazarsam geçmişi diye aldılar bildiklerimi
karaladılar yazdıklarımı sustum
bensizliğimle kaldım
yine kara kaplı defterim kimliksizim
ve ben bensizim
kendim beni terk etti...hükümsüzdür..
n.altın 28/07/2010