gece şapkasını eline alıp
araladı esmer saçlarını
eline düğümledi karamsar hüzünleri



aklına düşen her şeyi dilinde
buğuz etti acıları
sessizliği savruldu ayazında rüzgarın
habersiz bir çıkışın durağında
kenetlenmiş bakışlarına
aşk-ı mırıldandı



daha uçamadı!!
aklı kurşun yarasında şimdi
sığındığı gölgelerinde
esir kaldı
artık tutunamayan
hüzünler de terk-i diyar etti



ağıt yakan düşlerim vokal yapıyor kirpiklerime
sorguluyor anılarımı
içimde tutuşan volkanlar
infaz edilen muştularım tek tek
düşüyor sersefil damarımdan her seferinde



kan yerine sen damlıyor
sen yanımda tutkum
utanıyor duygularım
nemlenen gözlerim ellerinde



kaldırımların çiziklerini adımlıyor
güçsüz mecalsiz ayaklarım
titrek mum ışığında is kokan nefesimle
hıçkırık mey niyetine
dokunuyor yangınlarına


gönül duvarıma vuran yosunlu dalgalar
çekildi sahilimden
dağıldı köpük beyazı dem vakitler
kocaman derindi dünlerden kalan yarıklar
kabuk bağladı acılarım
huzurlu uykuda hayallerim yamacında



naçizane kalemim bir fincan kahvede
meşk ediyor şimdi



eflatun akşamın kızıllığının
ayazına sığınan güneşim
aşkı demliyor yüreğine yapışık
İlah-i gücün efsunun da






Nurcan Bingöl
Ereğli – 07/01/2015