şu suskun yüreğime bazı Şairlerin dalga olmuş sesleri öyle çarpıyor ki içinde zaten dalgalarıyla boğuşan ve çalkalanan ben; bir de onların dalgalarını kucaklayıp daha da alabora olup kasırgaya dönüşmüş halimle iyice ortalığı yıkıp geçmek ve hatta kıyameti kopartılırcasına yüreğimin ve de sessizliğinde boğulan çığlıklarımın avazı çıktığı kadar yağmak isteyişi herkesin üzerine öyle sorgusuz sualsiz ve hesapsızca kurtulmak isteyişi benden ne tuhaf...

ne tuhaf şey şu sessizliğin çığlığı...dalga dalga çoğalıp sonra da içine boşalması insanın...ah ne tuhah şey Şairim gözyaşlarımızın denizi oluşurken ayak tabanlarımızda; avurtlarımızdaki biriken gölden hep umut ekmek isteyişimiz solgun ve susuz kalan gülüşlerimize...

ne tuhaf şey sana anlatmak istediklerimin kendi başına buyruk dağılışı ve parça parça oluşu gözlerimin önünde...ve ne tuhaf şeydir yamasını vuramayan şu sökülmüş ve ortadan yırtılmış yüreğime bir daha hiç sarılamayışım...

ah ne tuhafdır şu kepenkleri aşağı indirilen dudaklarımın isyan bastırmak istercesine kilit vurmak isteyişi lal kesilen sözlerime...

sevgimdesin hep Can Mine...