Sır gibi değildiniz
Ki bunun için unutmadım hiç yemyeşil kırlardaki başakların seslerini
Tek tek dokundum yalanlarınıza
Soluğunuzdaki is rengini gördüm
Yüzüstü düşüşlerinizin o çaresiz kırılganlığını

Suç gibi değildiniz
Sırf bu yüzden kabus olamayacak kadar gerçektiniz
Kalabalıkların orta yerinde dinledim gün saymanızı
Şimdi karanlık bir odada dudaklarımı zımparalıyorum
İçi meczup zebanilerle dolu vagonları sayıyorum akşamüstleri
Ve gündüzün ne olduğunu unutmak için uyuyorum

Sever gibi değildiniz
Hatıraları bile unutturacak kadar gaddar bakardı gözleriniz
Güz rengine boyalı saçlarınızdaki yağmur kokusunu alan ben değildim
Yıldızlarım yan yana dizilip sizler için birer kolye olacaktı
Gece ise derin mavi bir elbise

Düş gibi değildiniz
Islaktınız ıhlamur fideleri kadar
Fakat suya geçmezdi sabrınız
Ne kadar yalnız kalırdı içinizde
TAŞ




















SARP ÖZDEMİR