vurup kırdığın umut dolu kapılarımı ateşe verişini görmeden
yaklaş karaya çalmış yüreğimdeki yaralarımın yangınını söndürüp
gün ışığına hasret penceremin perdelerini açmadan ardın sıra



damla damla çoğalmadan gözlerim göz pınarlarımdan dökülüp
göz ucundaki sessizliğime tutunup git olur mu
görmesin senin gidişini ölüme yaklaşan bedenim


Söz mü ?


hani demiştin ya sen yağmurun denize düşüşü gibisin
yağarken görünmüyor nemli tanelerin yüreğime vuruşu
kirpiğimin ucundaki mühürdün giderken düşürdüğün peşin sıra



kırık katran karasına yuva kurdu hayallerim artık yok nasılsa
küllerini karıştırdım toprak karasına buğusunda ektim gömdüm
odunlarla çit ördüm kenar köşesine düşen kaderimi de örtüm


Söz mü?


ellerime tutuştu senin sevdan bulaşan kaderimi çiğ damlalarıyla ovdum
yüreğimden sökerken kokun kaldı bende kaybolsun diye kara çaldım


söz ver bir daha uğrama bu kırık dökük şehrime
değmesin gözlerin bir daha gözlerime
buğday tanesinin salışında endamıydın sadece
sarardı yaprakların
döküldün sen bende



değdiğin bunca yıl yazan kaleme sevda diye
söz bende dokunmam bir daha yüreğine

Söz



n.altın 18/05/2010