küser insan
küserde küser

hergele yolunda
haylaz bir çocuk vurmuş beni kargıyla
hiç utanç yok bu yaramda
bazan aslına yalnızlıktır hesap soran küfler
umudunda beklediğini büyütürmüş insan

yerden dolaşımdan kalkan bir para bulunca bile sevinen
tepikledikleri top tablasına çarpınca
söver bakışlı bir şalgamcının kovaladığı
ve
köpeklere amuda kalkmayı öğretmeye çalışan
yalınayak
donsuz
sümüklü
yaraları irinli
saçları kınalı
adaklı çocuklar
kurumuş bir biber üstünde kırışmış kabuklar gibi
tozlanmış yanlarımı üflerler

ırgat taşır traktörler
ayaklarında zeytin yaprağından çarıklar
balcan ay’ı asabiliklerinde
kamyonlara karpuz yükleyen hamallar gibi kokarlar

tozuna
dumanına
isine
at bokuna
sineğine
sıcağına
güneşin bile kıskandığı gıcır gıcır turuncusuna
sevdaları yapışırken memleketimin
şüpheli şahıslarına

oysa sende bilirsin
elleri belinde şalvarlı iri kıyım
içi su doldurulmuş bir balona benzeyen
ve yürüyünce hop hop sallanan
pamuk yumağı
sarkık göğüslü kadınlar
nasıl küserler

bir bilsen
yas’ı milattan önceden tutulan
kaçamadığım fırtınalardır yüreğimdekiler
ne kadar anlasam da
gözlerimdeki hüznün
her yolculuğa çıktığında küçülen
geldiği yere doğru yağmayan bir yağmur olduğunu

ah bir bilsen
ıslıkla sevişen yerdeki yıldızlar vurulmaya başlayınca
bahçesinde
sokaklarla arası iyi
sokak oyunlarına âşık çocuklar
büyüten
anamın elleri ne mübarektirler

insan su/sar
susarda susar

onlar üşüsün bu kez

tibililer bana küsmüş
‘’kabarama kabarama kel fatma’’ sevinçleri lazım bana

biliyorum
omuzları metal yıldızlar dolu hızır paşalar
beni sevmediler
dişleri geçmiş saf rüyalarıma
çabuk büyüdüm
asri mezarlığına
kendi ölümlerimi taşımışım

bilirsin
yere düşünce adana karpuzu gibi yarılmaktır şimdi sevda
bizim oralarda
pırasa tarlasında
bir grup sığırcığın bahar türküsü gibi
gece toplanır yıldızlar
oysa içimdeki kente çakal yağmurları yağar

aklımın ucunda iken yazmalıyım
yazmasam
yaşar kemal beni kamış değnekle kovalar

___kenan can yoldaşlar...//