Gelir günlerden bir vakit,
o yaşanmamış anlar içindir;
sözcükleri yağmur damlaları gibi
gözlerinin altında birikir.

Susarakta anlaşırdık
bir masa başında yada yolculukta,
gelip geçerdi herşey
acılar elbet birgün biterdi.
işte şu zindan, işte kelepçe
geçen şu sonbahar gibi,
çözülürdü önümüzde birgün.
fakat gelip geçen herşey
bir o kadar da
gelip kalırdı ikimizin arasında.
gözgözeydik bakmadık,
dilimizi sıktık dişlerimizin arasında,
ellerimiz soğuk bir rüzgardı, çarpıp geçen
ne altın sarısı birgüne başladık,
nede geceyi eskittik yıldızlarla,
biz değildik yaşayan; yoksul umutlarımızdı.

Vedalar gelir günün bir vakti,
sessizlik gelir eller sallanınca
bir otobüs, bir tren yada
sarılıp tutamadığın o bedeni
usulca koparır, kanatırdı.

Gelip geçen herşey;
gelip birikirdi ikimizin arasında
ve taşardı umudumuzun payına
senelerce dolu yalnızlık;
biz iki beden, iki yalnız,
yalnızlığımızla başbaşa kalırdık...