yakılmadık sevdalar var dilimin ucunda
sere serpe çöl kumlarında yele verilmemiş

kaçıncı akrep, kaçıncı yelkovanla kaçar hayat
kaygılarımı gömebileceğim mezar henüz kazılmadı
yürürken adım adım ölüme
nemrut karasına yazılı sloganlar attım
lakin tutuklanmadım
göz altındayım

her soluğa biçilir günahlar, sevaplar
kırasım geldi, kaderin elini kolunu
suç sayılmadı bu, en illegal suç iken

köprüden geçene kadar el etek öpmedim
kaldım mı bir başıma parasız ve sevdasız

dökülmüş zift karası çizgiler alnıma
merhameti de, utanması da yok zalimin
yıkılmış gönül evimle
kör şefkatli ellerin işkencesindeyim

çocuktum pembe boyalıydı odam
saf hayallerime bulaşan bu uçuk renkti
yüzü kızarmadı hayatın, yüz yüze gelince
pembesi küllendi, tek buydu bedeli

tanıdıkça insanları, utandım insanlığımdan
karanlıkta tek mavi babamın gök gözleriydi
derinlerinde kaybolduğum, yağmur olduğum
derya yüreğine gömülüp, gurbetime ağladığım
ama mezarına gül koyamadığım

hem sustum hem de sustum!

şovalyeler yoktu haksızlığa kılıç kuşanacak
kurbağayı öptüm, olmadı prens
yalanmış masalların hepsi

kaç kamçı şaplağı ömrüm var, onu da bilmiyorum
hangi aşk doğru yazıldı, hangi aşkın rengi pembede son buldu

kaç mısra yazsam anlatır aldatılmışlığımı
mürekkebim yeter mi, kancık ihanetlere
hangi meşale tutuşturacak şiirlerimi
hangi tozlu rafta saklı kitabım
çalınan yüreğimde
hangi şaire helal kılındı imgelerim

gökdelenler arasında kim Mecnun
susaya susaya kim kanadı aşka
metropolün ortasında işveli işveli yürürken
hangimiz Leyla

kem gözlere kurşun dökülen güzellik nerde
hangi yiğit sevdası uğruna düşer kanlı burçlara
kibri helal kılmışken yüreğine
türkü mü yakacak sevgiliye

tutuşurken eteklerimiz her güzel yüze
hanginiz dağlara kafa tutar Ferhat gibi

bu nasıl kabustur Yarab,
herkes Mecnun
herkes Leyla
kim helal kıldı bize bu rolü!

Sude Nur Haylazca