sükût ikrardan gelir denir

susuşum kabullenişim değil /çığlığım benim

bir karanlık ayna içim

göremiyorum kendimi neresinden baksam


ışığımı arıyorken

içimi ezen bir bakış fırlıyor içinden

göğsüme sapladığı hançer

ferimi söndüren, beyazımı karalayan

yüreğimi ateşinde kilitleyen sözü(nde)

yollar çıkmaz, yıkık köprü



payidar kalacak olan

geri alınamayacak dilden çıkan

harlanan ateşte sağaltılamıyor bir türlü sızım



timsah gözyaşlarım olmadı benim hiç

hem içimde hem dışımda aktılar hep

madalyonun iki yüzü de aynı dünyam

değiştirmedi beni hayat aynam

ne pinokyo oldum ne de külkedisi


kör ve sağır bakanların elleri dolanıyor

kör yarasalar uçuyor yürek boyumda

ağız dolusu kanlı söz dökülüyor kalbimin sarnıcına


kanıma karışınca zehirleri

kanatlanıp uçacak sevinçleri

ben görmeyeceğim naralarını belki

duman kesecek gözlerimi

yaktıkları anızın bir parçasıyım çünkü

yangında en son görecekleri

dikenini batırdığı gülün, soğuğunda üşüyen

kanatları kırık kuşun, yüreğinin gölü

apak bir gökyüzü!



(…ömrüm boyunca pervane olan yüreğim; ağla ağlayabildiğin kadar…öleceğini

sandığın günler geçmedi mi?...)



Hâdiye Kaptan


(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.