Aslında hepimizin elleri kan kokuyor
Üstelik
En çok çocukların sırtına vurduk hançeri

İnsan tiksinir
Umutlara gem vurmadan yaşamaya dair sözlere
Dağılmış her dermana
Dağıtılmış ecel kokulu fermana

Çünkü
Hıçkıran çocuk düşlerinde
Bütün gökler kül renginde,
Bütün kuşlar böğründen kurşunlanmıştır.

Geçmiş asırların antik tortularından süzülen
Marazi bir gülümsemedir zaman
Efsunlu kahramanların büyülü bakışlarından dökülür
Mecazi sözler diye ferahlatan
Bütün toprak kirlenir riyadan
Çocukların tetiklenir içi.

İnsan tiksinir
Bütün mukaddes sözler
Ar damarları çatlamış hemcinslerin dilinde
Kutlu yarınlara büyük muştular
Büyük ordular kurulur yeniden
Önce süvariler doludizgin şehirlerde
Çocukların yüreklerinde ağızları.

Çünkü
Terk edilmiş çocuk gülüşlerinde
Bütün yüzlerde arsız bir maske
Bütün sözler yedi kocadan artıktır.


Aslında hepimizin elleri can alıyor
Üstelik
En çok çocukların Azrail’i değil miyiz hepimiz?

İnsan tüketir
Tekrarlanan kelimelerde çürü r hayatlar
Kadın ya da erkeğin dokunuşuyla başlar
Kaynaklar kurur,dallar budanır
Bir tek aşktır baki sanılan
Çocuklarındır aslında satın alınan

İnsan tüketir
İzmarit toplayan gençliği sallanır duvar dibinde
Eskitilmiş ne kadar heves varsa doluşur
Sadakate en fazla onlar ihtiyaç duyarken hanede
Günübirlik dizilere meze olur yalnızlıklar
Bir tek nefistir merkez sanılan
Oysa çocuklardır hep gölgede asılan

Çünkü
Umursanmayan her çocuk dünyasında
Büyük sarsıntılar, kasırgalar uyanır
Bütün haritalar yeniden şekillenir.


SİNAN YILMAZ