Ertelenen kavuşmaların ayazı vuran yar
Uçurumun dibine yuvarlansan bile kanadı ol umudun

Uslu çocuk olmadın bozkır teninle
Terkedilmiş hanelerde büyüyen incir ağaçları
Tarlaları saran ayrık otları
Göç eden kurt, kuş ve çakalları
Ulu bir kaderin çaresizliğinde değil
Aklın aymazlığında alışmış,
Uyuşmuş çaresizlikten bildin.

İmbiğimden süzülen anılarımda depreşen yar
Kabuk bağlamayacaksa bile derin ilacı ol yaranın

Uslu bir çocuk olmadın toprak teninde
Sınırları hareketli bir coğrafyanın kan davaları
En çok namuslu görünenin namus cinayeti
Kırmızı kurdelenin kızılında putlaşan namus
Daha kundağında sözü kesilen genç kızı
Köklü bir geleneği aydınlığında değil
Kahreden esir eden çaresizlikten bildin

Damıtılan yalnızlığın pençesinde savrulan yar
Çoklukta kimsesizliğin yuvarlansan bile sesi ol gerçeğin

Uslu bir çocuk olmadın kavruk teninle
Ağacı, taşı, kurdu, kuşu, insanı saran ulu nazarı
En çok sen sorguladın, en çok sen durdun karşı
Babadan oğula değildi bilgi de irfanda
Metrelerce sicimden bağışlanmak dileme arsızlığı
Güçlü bir inancın kuşatmasında değil
Süregelen vahşi bir simsarlıktan bildin

Ertelenen kavuşmaların ayazı çarpan yar
Düşmek saysalar bile daimi aydınlığın
Her satırına asırlar adanan diviti ol kelamın

SİNAN YILMAZ