Bir gün elbet öleceğiz.
Ya yarın,
Ya da bugün…
Toprak olup biteceğiz.
Rüzgâr olup eseceğiz.
O fani baharın yeşilliğini,
O kızaran güneş misali yakan yazı.
O dondurdukça zevklenen kışı….
Bir daha belki hiç göremeyeceğiz.
O kapının eşiğinden ;
Belki ilklerden gireceğiz.
Sonra nazlanıp nazlı bir hilal gibi
Gecesiz gündüze dost olacağız.
Zamanı geldiyse o âlemde de dirileceğiz.
Ya görülememiş o Cennete
Ya da ateşe gömüleceğiz.
İki şeyden önce o köprüden geçeceğiz.
O ilk adım…
Kim bilebilir ki belki o ilk adımdan düşeceğiz.
Korku birikmiş dizlerde… müthiş.
Ya aşka kavuşacaksın,
Ya da düşeceksin.
O an ne büyük ALLAH’ım
Ne kadar bitmez bir çile.
Ve sadece o anda
Çatlayacak gökler ve hakikat doğacaktır.
Bildiğimiz tüm gerçeklerden de gerçekler.
Elbet bir gün o an doğacaktır.
Mahşer olacaktır her yer mahşer.
Kaç hesap edemediğimiz kadar insan.
Kaç basamak sayıda.
Gerçeğin âlemine bir yolculuktur başladı işte.
Yolumuz bir anlık,
Yurdumuz sonsuz.
En önde Muhammed
İki cihan güneşi Hazreti Muhammed.
Şefaatçimiz,
Dostumuz
İkinci en büyük aşkımızın sevdası
Gönüllerin sultanı.
ALLAH ın en güzel kulu,
Ey ! Hazreti Muhammed.
Seni yaratan Rabbine kurbanız.
Sana dil verip konuşmayı öğreten Rabbine,
Bakiye kadar kuluz.
Ve de Abdülkerim kalacağız.
Açarım ki ellerimi semaya
Dilerim ki Mevla dan
Aff olurda günahları;
Âlem-i Müslüman’ın
Şükürler olsun Yüce Mevla ya
Âmin…

Yesil___gÜNEŞ