Ah! Şu devran bitecek bir gün.
Ve yaşlanıp, o duvara,
O kambur beliyle.
Titreyen yüreğini bastırıp;
Köstek saatine bakacak, gözü yaşlı…
Vakit; aylardan bir ilkbahar gecesidir ve gelmiştir.
Beklemeler saniyelere dalmış…
Koşup ah şu diyar demek ister insan!
Anıları geçmişe mıhlanmıştır,
Geceden soğuk, güneşten kızgın hayat.
Salla artık yoluma mendilini ey hayat!
Sende kaldım bir başıma yalnız,
Oldum hayâsızlığınla mahcup…
Ekmeğine tuz bastırdım hayat;
Helal eyle hakkını!
Olmayayım Haklar diyarından,
O nice Hakkı yok bilip, haksızlardan.
Ey! Gece uyutmadığın anlar çoktur mazide…
Yüz üstü düştüğüm o topraklı mehtabında;
Sana baktığım anlar, anılar çoktur.
Ey! Gönül irkil ve titre.
Başını hafifçe koy secdene.
Kaldırma! Günahkâr kulsun…
Var mıydı ki dünyada iken duan?
Sen bahtiyar değilsin;
Hüzünlü bir kadersin…
Uyan!
Uyan uykuya dalmış fani dev,
Uyan şehvetin, hayâsızlığın koynundan,
Uyandır nefsini bedeninden…
Ruhun ızdıraptadır; bir yanı çürümüş şerrinden.
Lakin! Ne fark eder,
Bundan sonra amelin…
Hey! Mahcup fani, titre bak göğe;
Azrail bekliyor başında…
Mili saniyeler kadar kalmış ömrün…
O kocaman dediğin ömrünün son faslı artık.
İşte o bitmez dediğin o ilk doğduğun yerdesin…
Gelişin belki şeref doluydu,
Gidişin neden bir sonbahar…
Neden yapraklar dökülmüş?
Ruhsuz ve sarı!
Görmüyor musun artık?
Ellerin neden bu kadar soğuk ve ızdıraplı…
Ve kalbinde atmıyor artık…