Efsun deposu dolup yarıda yarım kalmadan önce bu aşk
Sen benim için gözleri gürzler gibi değen bir kadındın
İsterse
Yalınkat harmanisi bir çırpıda çıkan
Herkeslerin hiç bilmediği
Kaskapalı sözlerdin

Bak
Adın menevişleniyor aklımda
Bu boşluğun tarifsiz ağrısından suçlu bulup kendimi
Kendime infaz müzekkereleri okuyorum
Yokluğun yaldızlı bir yapayalnızlık şimdi
Şimdi dudaklarımın tiftiklenmesi
Bu kadar az görüşüp
O kadar çok öpüşülen iklimin geçmesindendir belki
İçimde uçarı bir mavi
İçini kirlettiğim ne varsa
Ödeşiyor ve hiçbir denizi
İçimden akan hiçbir su için suçlu bulmuyorum artık
Susuyorum…
Bu siyah susuş için alıngan yanlarımı
Konuşkan uçurumları ağzında çiğdemle geçen
Mevsimlere bağışlıyorum

Kendini soyunarak söylediğin
Bir tek söz için
Ardından ateş ve ağuyla
Sana susup kalıyorum anladım
Anladım İçimin hiç değilmemiş yerlerine
Hiçbilmeden değip gittiğini bir zaman

Anladım
Düş dışında da bir karıncanın ağrısını anlamak
Aşkla açıklanmalı bu dünyada
İçime kar kaplanları babil göğünün göğsünden
Aşk için ölmüş şair cesetleri bırakıyor şimdi
İnin
İnin kulelerinizden diyor
Kaydıraktaşından uçucu hevesler
Yalandan masum yanlar ve yanılgılarınızla
İçinizin hiç inilmemiş yerlerine inin
Yüzü yaza dili kışa bakan saçmam açılıp
Saçılıp sende in hadi

Hatırlıyorum şarkıları hep ayık aklınla söyler
Islanmış kül kokusundan ağzınla severdin beni
Katlanmadan önce kimbilir neler etmiş usturalar gibi
Narkotikten arta kalan dünyada içimi
yavru bir engerek olarak geziyorsun şimdi

Aşk dediğin o tuhaf kamaşmanın yatağına
Değince insanı değme zehirlerden hızlı öldüren
Zehirlerle uzandığın geliyor aklıma
En başından beri üstelik
Yanımızda yakınçağ kandilleriyle nevrotik
dalgıç çanlarının içindeydik
Kimileyin su su gibi aklaşıyor
kimileyin seller gibi devleşiyordu
Hatırlıyorum
Gülbezekleri kırılmış kalbimin katedrallerine
Sedef balkımların vuruyordu yokken bile
Son saz da susuyor ve beni toparlamak hep
Şiire kalıyordu senden sonra
Şiirle kalıyorumdum hep anladım
anladım
Bilmek aşkı
Ya da aşkı bilmek
Hangisiyse
Bunu kırkı çıkınca öğreniyor
Ve ellikisinde nasılsa
İskelet oluyor
Akorları hecelerle tutturanlar

Ah benim erden yollarına el değmemiş
Tirşelere yazan yosmam
Ah benim floryam
Ah benim enkaz yağmacım
Sormalı şimdi…
Deniz delinirse sular nereye akar
Ve günler şiirle konuşulup aşkla susulan
Günler olunca ah benim rezilim
Bunu hangi kitap açıklar

Şimdi kalbimin omuzlarında yan yatmış,
Rüzgarsız ak bir yelkensin sevgilim.
Sözcükleri kırık keratalarla giyilemeyen
Ak bir yelken…
Etol gibi
Kendine iyi
Bakama emi.

211208İst.