Sessizlik İsteyen Bulvar Ağacı

gece öksürdü kulağımın arkasında
anadolu katarı yorgun sesli
ağaç dalları kar taşımaktan mecalsiz
yıldızların eyvallahı yok hüznüme
ağlayarak uyandırmak istiyorum
saçlarının yüzüne dolanışını
sen uyusan da olur
yüzüne değen saçların oyalar nefesimi

bana inanma diye uğraştım
bir aşk boyu aldattığın için kendini
bana güvenme diye didindim çiyli gözlerimle
felsefeli bir ovaydı sanki karşımdaki
yeşil bir yamacın ortasında yalnız
karlar dolaşırdı çepeçevre
inatçı mutsuzluğuna dost kayalıklarında
kendini mutlu sanmak gururuydu mutsuzluğunun
seni değil ama gururunu bırakacağım birgün
mutlaka sabaha karşılı bir saksı çiçeğine bakarken
ormanlarını susuşunla korkuttun sılasız
benim sılam sendin senin sılan tüm evren
ne sen evrendesin ne ben sende
sadece yalnızlık ikimizde

büyümeyi sevmiyordum sen de sevmiyordun
ama ben söylüyordum da sen içine cömert
bakışların en sevdiğim kitabın sayfalarıydı
gözlerini kapadağın an biterdi roman
tüm bilerek gecikmeler yiterdi yaşamdan
ya da yana kaydırırdın bakışlarını
ölüme ayak direme şeklimi
öpüşlerimle düzlemek isterdim
sen hayatımın
ışıklı ve buzlu bir pencereden bulvara bakışıydın
nerden gelip nerden gittiğini düşünmeyen
bir bulvar ağacının safça yapraklarını dökmesiydin
sessizlik isteyen bir bulvar ağacı...

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.