Dalları Kırık Ütopya

I.

dalları kırıktı varoluşumuzun
katıksız batık
ve dizeliyse eğer yalnızlık
’heeyy başım gözüm üstüne ben demeyi unutmak’
gölgesiz ve kan ter içinde hızlı

ölüm de ölür birgün nar tanem
bırakma karlı sokaklarda saçak altları düşlemeyi
karanfil boylu çoğalmaklar yakındır
dışarda çocuk sesleri ve ağaçlar
içerde biz
dalgın ve istekli

II.

seni her anınla farklı bulup
farklı seviyorsam yaşıyorum demektir
kendini ve şiirini tekrardır ölmek
ve birgün dahi aynı biçimde seversem
gülüş anının son karesini
ölümüm bile kıt kanaat yaşamlı demektir

aşkı aştım
zaman sabaha karşı İstanbul’du
sokaklar kar ayazına teslim olmadan
ekmek ve su vermeyi düşleyerek kuşlara
en siyah gölgesini yendik akşamın
ağaçlar kızım ve ben

III.

çok uzaklı bir şarkıda bekliyorum
gelmeyeceğini
bekliyorum
gelmeyeceğine geleceğimi
kar sızılı
ve inan tozlarımı unutmamış olacağım
zerresi bile boşa gitmeyecek emeğimin
biliyorum bir yollar vefalı bir de
geleceğimi bilmek
senin bana gelmeyeceğine

bilmeceler çağını aştık
iksirli masallar
gözlerimi kapasam sensiz bir ülkedeyim
açsam krallara tutsak bir halkın içinde
yaylım ateşli bir savaşın son eriyim
esir düşmemek için
bekliyorum
gelmeyeceğine geleceğimi

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.