Dört duvarımda sensizlik rıhtımında
Elimde kalemim ve kelimelerin ağırlığından
Yorulmuş grileşmekte kâğıdım duruyor
Yazmaya başlasam biliyorum ki
Seni anlatacağım sayfalar dolusu
Ve isim veremeyeceğim senli şiirime
Bundan önce nicelerine veremediğim gibi
Kelimelerin etrafında dolaşıp duracağım
Anlatmaya yetmeyecek kelimeler
Duyguların arsız çıplaklığında
Sen bir türlü yakalayamadığım
Rüzgârda savrulan kelebek misali
Ömrüm üç günlük değil de bin yıl olsaydı
Sen yaşardın sonsuzluğunla içimde
Yazın ortasında buz keserdi kaldırımlar
Senin sessiz yol alışlarında
Oysa bana hiç varmazdın kavuşmadı gözlerimiz
Boynumda öksüzlüğün atkısı sıkmakta
Kalan son saatlerimi
Yıldızlar tek tek dökülüyor gözlerimden
İçinde senli bin bir anıyla
İşte seni tik taklar arasında içimden atıyorum
Yok, atmaya çalışıyorum
Düşüncelerin girdabında sürüklenirken
Asit yağmurları yaralı yüreğimi yıkarken
Alın yazım tüm küstahlığı ile karşımda sırıtarak
Ruhumun kanatlarını kırıyor
Hasretinle kavruluyor bedenim ayazlarda
Adımlarım yolunu bulamaz oldu
Ölü yıldızlarla dolu kaldırımlarda
Avuçlarımda senden kalan büyü yok olmaya başladı
Çölde kurumuş vahalara dönmüş sana dua eden dudaklarım
Gel desem sana duyar mısın gelir misin?
Ölümle yüzleşmekte olan ruhuma
Can suyu olur musun bağlar mısın beni hayata
Hasretin sellerinde yıkılan köprülerimi kurar mısın?
İşte yine sana dair isimsiz bir şiir daha
Ne kadar yazsam ne anlatmaya çalışsam
Hepsinde sen varsın tükenmeden
Gelsen de dikenlere süslediğin kutudan çıkarsan
Sensizlikle yanan yüreğimi
Hak atiği huzuru, mutluluğu yaşatsan
Gel be sevdiğim gel artık kanatma gözlerimi daha fazla
gel ne olursun gel artık gel gel