solgun , kırgın ve dargın

işte bu son intiharın yarısı kanama diğer yarısı akmaya yorgun
öyle aylak bir zamanda her anım cinnet
bir yanım öyle sakin

kumral bir telaş
kaygan bir kalabalık ortasında
nasılsın diye sormanın o kekeme hüznü var
masamda
yatağımda
heybemde
cebimde

gün gelir gülün kederi de biter
duyuyor musun ?
anmaz olur goncasında tükettiği nemi

güz biter
yaz gelir

ama sen yoksan
sesin yoksa
yoksa çürük bir günde sapsarı selamın
bir iççekişin efkarıyla oyalanırken ben ağır aksak
ve baktığın yerin içine girebilmek için
en şaşkın gelgiti oluyorsam tanyerinin
bilirim artık
senden bana bir buğday tanesi kadar bile aşk yoktur

çekilirim gecenin tenha gölgelerinin arasına
soğur içim
ama sen bilmezsin


sabır dinimin sarkacıda kırıldı gitti
ne kendi yüzümle
ne de senin yüzünle övünebilirim artık
gittin sen
bu dolunay bile kızıl öfkesi iblisin

beni nedensiz kurutulmuş vahalar gibi
öyle canını hiç etmiş bir kalp gibi bıraktın

aman diyen haykırışları yutan bir deprem gibi

KİM UĞRAR ARTIK SÖYLE
YAKILMIŞ BİR KENTE DÖNDÜRÜLMÜŞ KUYTULARINA ÖMRÜMÜN






SARP ÖZDEMİR