İnsanlar tanıdım çeşit çeşit,
Her biri ayrı bir hüzün, ayrı bir iz bıraktı bende
İyilik ektim gönüllerine
Kötülük biçtim gönüllerinden.
Belki de;
Yağmur geleceğini bile bile
Şemsiyesiz çıkıyordum sokağa….
Islanıyordum, içim ürperiyordu;
Pes etmiyordum.

Veren oldum alıcı olmadan,
Güldüren oldum gülen olmadan,
Seven oldum sevilen olmadan,
İyiyi, güzeli bekleyen oldum;
Gelen olmadan …
Bazen bu çirkinliğe haykırasım geldi
Esip, coşasım geldi
Vurup kırasım geldi
Haykırışım sessiz çığlıklar gibiydi.

Zaman beni yormuşken,
İnsanlara küsmüşken,
Bir dost bir insan yokmuş,
Dünyada derken
Sen girdin dünyama birden
Gonca gonca güller açtırdın
Kararmış gönlümde
Durgun kalbime hırçınlık kattın
Küskün gözlerime umudu attın.

Güneş oldun
Gönlümü aydınlattın
Yeşerttin dünyayı ışığınla
Gece olunca terk etmedin
Aya ışık verdin
Gecemi aydınlattın

Veren oldun alıcı olmadan
Güldüren oldun gülen olmadan
Seven oldun sevilen olmadan
Sende kendimi buldum
Dünyadaki tek dostum inan sen oldun!…

“NESLİ TÜKENMİŞ BİR İNSAN OLAN GONCAGÜL ÖZTÜRK’ E YILBAŞI HEDİYEM OLSUN”