"Ama sahiden bir erkek... Hiç bir kuvvete dayanmadan beni sürükleyebilecek bir erkek... Benden bir şey istemeden, bana hâkim olmadan, beni tezlil etmeden beni sevecek ve yanımda yürüyecek bir erkek... Yani hakikaten kuvvetli, tam bir erkek..."

“Ben böyleyim işte!” dedi. “Ben garip bir kadınım. Benimle ahbaplık etmek isterseniz birçok şeylere tahammüle mecbur kalacaksınız."

''Dalların kime dokunursa dokunsun. Biliyorsun, kökün benim toprağımda…''


“Hayatta en güvendiğim insana karşı duyduğum bu kırgınlık, adeta bütün insanlara dağılmıştı; çünkü o benim için bütün insanlığın timsaliydi.''

Defalarca okuyup yarım bıraktığım bu kitabı ilk kez tek solukta okudum ve neden sürekli unutulmaya mahkummuş gibi onu yarım bıraktığımı anlamış değilim. Yalnızlığın esiri olmuş Raif Efendiye nasıl da haksızlık etmişim meğer. Hâlbuki benden bi parçaymış gibi hissetmeme neden oldu bi nevi Raif efendi de Maria da kendimi görmüş gibi oldum. Kitabı bitireli bir kaç saat olmasına rağmen hâlâ onun için ağlıyor acısını kalbimde hissediyorum. Hayatta tek sevdiği insan olan Mariadan geriye kalan kızını keşke bırakmamış olsaydı ve onun için hayata yeniden tutunsaydı. Hayatın her yerinde Raif gibi insanlar olduğunu düşündükçe üzülüyorum. Belki bende onlardan biriyim acımasız kendini beğenmiş insanlar arasında sadece kurduğum dünyamda yaşıyor olmam beni Raif Efendiye bu kadar bağladı etkisi hiç bitmeyecekmiş gibi. Duygularımı yazıyor gibiyim ve biraz daraldığımı hissediyorum.
Kitaptan alınabilecek çok şey var anlamasını bilene.
Merak ettiğim bi nokta var neden insanlar Raife bi hiçmiş gibi davranıyor onun duygularını önemsemiyor neyse cevabını bildiğim bir soruyu sormak mantıksız olur.
Üzerine saatlerce durup düşünülmesi gereken bu kitabın insanlar tarafından neden bu kadar sevildiğini şimdi anlıyorum.

Romanın en çok etkilendiğim bölümü, baba mefhumunun anlatıldığı şu kısımdı:
“Büyüdüğüm, askere gidip geldiğim zaman bile bana karşı muamelesi değişmemişti. Hatta nedense ben akıllandığımı zannettikçe onun nazarında daha küçülüyor gibiydim. Bu sefer benim ikide birde ileri sürdüğüm şahsi fikirlerime ve mütalaalarıma biraz da istihfafla bakıyordu. Son zamanlarda her arzuma muvafakat edişi, münakaşa etmeye tenezzül etmeyecek kadar bana ehemmiyet vermediğinin bir alametiydi.”