Çocuklar doğuyor her gün bir yerlerde.
Umut, özgür, barış ve devrim..
Renkleri burçak,
Gözleri çakmak çakmak…

Çocuklar ağlıyor her gün bir yerlerde..
Açlık, susuzluk,
Yokluk olmuş kaderleri,
Doğanın onlara sunduğu nimetlerden
Habersiz,
Kimsesiz ve çaresiz çocuklar.

Çocuklar oynuyor her gün bir yerlerde..
Oyun alanları olmuş mayın tarlaları,
misketleri mermi kovanlarına,
Palyaçoları kurşun askerlere.
Uçurtmaları,
Savaş uçaklarına terketmiş yerlerini.
Panzerler,
Ardı arkası kesilmeyen..
Bomba sesleri,
Tahrip ediyor minnacık yürekleri.
Ateş, duman ve kan..
Dört bir yanları.
Anaların acı çığlıkları! ! ! !
Parçalıyor kulakları…

Çocuklar Ölüyor her gün bir yerlerde..
Dünya bi haber.
Kulaklarını tıkamış dünyayı yönetenler,
Duymamak için çığlıkları…
Kara bantlarla bağlamışlar gözlerini,
Görmemek için yaptıkları vahşeti…

Dünya hala bi haber! ! !
Hala kararlı nutuklar.
Hala söylevlerinde barış var,
Öyleyse neden ölüyor çocuklar? ? ?
.
Bugün Dünya Barış Günü diyenler.…
Yitirdiklerimiz nerede?
Nerede kaldı ’Barış’?
Nerede gökkuşağı?
Neden hala bu vahşet! ! ! ?
Neden hala yağıyor bombalar? ? ?

Evet çocuklar ölüyor her gün,
Dünyanın dört bir yanında,
Ölenin adı Savaş’ da,
Barış mı oluyor yeni doğanın adı?


Dağarcık-izmit/1 Eylül 2006 18:00

Ferah Yılmaz

Bu şiirin hikayesi:

’1 EYLÜL DÜNYA BARIŞ GÜNÜ’ ne ATFEDİLMİŞTİR..