Eylülün Onikisinde
Üç nefes düşmüştü
Derin bir ayak izinin içine


Düştükleri yer
bir avuç kadar topraktı
çokta karanlıktı
Üçü de birbirini
Ölene kadar hiç göremedi

Biri buraya dünya dedi
Biri hücre
Diğeriyse ne olduğunu bilemeden
Düşmüştü kenar mahallenin
iki odalı
kırık çatılı evine

Dünya denen yer
hem yeşildi ,hem de masmavi
Top oyanarken acıkan ,
yaşlı çocukların ruhuna
Çimenler sofra kurardı
Baharlar anne kokardı
kır çiçekleri papatyalar açar,
hayaller kabuk kırardı
Cevizler karasını sürerdi
kına gibi avuçlara

Topladıkları kışlara
kendi gözlerini çıkarıp takardı
Kardan adamlar yapardı babalar
Sanki hiç yaz gelmeyecek gibi
kışın boynuna kış bağlardı
Kırmızı ayakkabılı
beyaz kurdelalı kızlar

Yol kenarında namlular beklese de
siyahı üzerine yorgan gibi örterdi
kara kalemin
beyaza yazdığı ışıklar

Işıksız hücrenin içinde
küçük bir pencereden
iri iri gözleriyle
hayatın iki yüzü
biribirine bakardı

Aslında sırt sırta yaşar
ama birbirlerine hiç bakamazlardı
ne zaman biri üşüse ,diğeri yanar
biri gülse diğeri ağlardı
İşte bunlardan
her zaman gülen
hücereye bakan dünyaydı

Hücre de ,dünya da
Biri aynanın önü
Öbürü arkasıydı

Arkası her zaman
İki odalı
Kırık çatılı
Kenar bir mahalleye bakardı
burada çocuklar
süt içmez süt satar
ekmek almaz, ekmek toplardı
Annelerin elinde iğne izleri
babaların cebinden
yoksulluktan açılmış deliklerden
umutları yuvarlanırdı
iffet namus ve yaşam uğruna
yüzlerini sabahla silerken
ellerinin karası
gözyaşlarına bulaşırdı

kimi bu hayatda işçiydi
kimi de
hayatı üzerine işlerdi
kimin iki yakası bir araya gelmezdi
kimi de
iki yakayı bulupta
üzerine giyemez di
birinde hayat üşürdü...
diğerindeyse insan


Aslında bu üç nefesin
Biri sağ elimde
Diğeri sol elimde
Kardeş olduklarını bilemeden
Dünya denen
barısın bedeninde
can verdi

Takvimlerden yaprağa
Eylüllün mezarına
yıllarca gözyalarımızla
Ağlayarak
Üç karanfil düştü

Oniki Eylül’e ...
duygusalca
21/09/2009