hayat epey yoğuruyor bu kardeşlerimizi çok tecrübe ediniyolar belki geçmiş geçmişte kalıyor yarası da insanın içinde ayakta durmayı öğreniyor büyürken düşe kalka ama her düşüşünde açılan yaralar ömür boyu iyileşmiyor belki geçmişte kalan geçmiş her önüne geldiğinde çekiniyor geçmişinden çekinmese dahi insanların kahrolası bakışlarından çekiniyor ...

O çocuk ki,hergün gururu kırılan,hor görülen,eğitimini tamamlayamayan ve hayatın zorlukları ile çok küçük yaşta tanışan...Fakat çok şanslı yine de...Neden mi?

Bir başka çocuk düşünün...Özel okullarda okuyan,arkasında sürekli bir destekle dolaşan,birilerinin onu bütün hayatı boyunca koruyup kolladığını düşünün...Ve gün gelip te bu çocuk bir yetişkin oluverdiğinde,en ufak bir zorlukta tıpkı bir domino taşı gibi dağılacaktır ne yazık ki...Çünkü tanışmamıştır onunla,bilmiyordur nasıl bir duygu olduğunu,nasıl başa çıkılacağını...Düşünür,ailesin e başvurur yine,o desteği arar sürekli fakat yoktur artık o duvar...Yalnızdır artık...Diğer çocuk için ise,tabiri caizse çocuk oyuncağıdır belkide...O güçlüğün hamuruyla yoğrulmuştur çünkü...Çok iyi tanıyordur onu...İşte bu yüzden,sen değerlisin ey çocuk...Sırtında boya sandığıyla hayatını,eğitimini ve belkide ailenin geçimini üstlenen çocuk...Sakın düşmesin yüzün yere...Dünyada sahip olabileceği herşeye sahip olmuş ve artık hiçbirşeyin özlemini çekmeyen,sırf sınıf atlamak için ihtiyacının çok üstünde bir varlığa sahip olma yarışına bulaşmış insanlara en nadide örneksin...Sen mutlusun ey çocuk...Çünkü hayallerin ve umutların var...Çünkü kaybedecek hiçbirşeyin yok...Bu yüzden gereksiz korkularında yok....Gözlerindeki o ışığı kaybetme çocuk...

Tebriklerr kaleminize çok gusel duygu dolu satırlardı ibretlik..muhabbetle saygılar.