Geleceğin Anısı

bir anı mı şimdi bu da ne:


’sen derdimi dinlerdin ya
iç denizlerim kaynar kazana dönerdi
yorgun kış sabahları nasıl zavallı kalırdı
o bakışlarındaki kıpkırmızı utançta
kalp değil el gün bilmez şimşekti
sol yanımda atan...
haylazınsam bitmez aşk...
ah...ne vardı bir akşam yağmuru yağsa
karanlığı paylaşsak
sen kaçmasan ve
notlarımda dudağındaki ince yara kapansa’

...


ya bugün nasıl dayanırım şimdi:

sulu boya resimlerde bırakılan
samimiyettik fidan boylu
bahar ve çağla ağacı ömür küheylanımız
o zaman ölüm ve eskimek yoktu
toktu mut
iğdelerde yorulan kumru düşlerimiz
uyardı en çok beyaz lekeli buğumuza
gökyüzü yastığımız
ne uzaya ne evrene sığmazdık
kaldırımlarda içine kapanık ışık yağmurları
sarımtrak yoksulluk
yerin dibine girerdi utancından

sen
kırmızı dudaklı
atkın vardı gözlerine kadar çipil
eldivenlerini çıkarmadan elimi sıkmazdın
virgül gibi kaşına yapışık gözlerin
kış sabahı çaydanlığı gibi ısıtırdı içimi
salep kokulu nefesin
tarçınlaşırdı dilimde damağımda

bak
pardesüm gene eski
belki gene üşüyorum
belli etmeden sana
uzak grilikler düğümleniyor boğazımda
bastığım her yer buz gibi
parmak uçlarımda çivileniyorsun
seni iğne iğne içime kazıdım
lime lime döktüm gözlerimden
tuz kadar sağlam terimdesin
tırnaklarımla etime gömdüğüm
parmaklarımla saçlarıma
artık odamda sobanın gürültüsü yok
yanı başımdan ayırmadığım
ayakları kırık saatim
zaman boylu sabah yürüyüşümdün
akşam kıyılı denizimsin artık
sesin dalgan kulağımın dibinde
dibimdesin
bana karanlık bir hayal meyallik kadar uzak
unutarak
her gece kıpırdak yıldızlara bakmayı
soluyarak
taşlaşmayı bile bırakarak geride
unutarak
arka bahçeli kışın
kendi halinde çamurlarına sevdalandığımızı

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.