Müsvedde

düşlerimde kalan gölgendir ruhumun tek elbisesi
senden arta kalan üşümekle geçiyor ömrüm
ölüm müsveddeyse ayrılığın var ya

sahte dal kırıklarıyla oyalanmaz yüreğim
nerde bir yaprak değdiyse alnına
bil ki o benim
aklına takılan ilk ve son samimi soru

belki atladın o ana kadar bütün mevsimleri
şimdi hangi dağa ota kapıldın da
böyle dağıttın saçlarını
hüzünlü bir keklik türküsü gibi

senden
sensizliğimden bir kendim oluştururdum
gözlerime bakmaya gücün yetmezdi
uzayına sığmazdım
çaresizlik kaçağımdın
kendini kandırırdın
hiçbir ışığı birbirinden ayıramayan
akşam böceği gibi

paylaştığımız bir sokağımız yoktu
ekmek ve süte özlemli çocuklarımız
beraber beklediğimiz bir haber
uyurken hissetmedim hiç nefes alışını
ıslak yüzünün kokusunu hissetmedim bir havluda
buna rağmen sevdim seni
sevmiştim
hiçbir kelebeğin düşünmemesi gibi
akşama öleceğini

’hiçbir ışığı birbirinden ayıramayan
akşam böceğimdin
bense unutmuş akşama öleceğini
müzmin sabahsız
ağaç kaçkını serseri’

seninle öpüşmek bitkisel çay olmalıydı
doğanın en doğal afrodizyak etkisi
bu fırsatımdı elimden ayağımdan kaçmamalıydı
yüreğimle ölçerek zamanı
daha çok sevmeliydim komşuluğunu ömrüme
kalbimin atışlarıyla saniyeler tutarak
avcumun içine alıyorum hasretimi
sen olmasan da benim ya hasretin
müsveddesi giderken attığın adımların
benim bu ay tutulması güneş tutulması
gündüzüm ve gecem de müsvedde
peki sen gerçek misin?
çocuk esnemesi duruşlu
ürperen ellerime
sıcak kül uçuculuğu şefkatli
tün bakışlı rüya endamlı
müsvedde

...

kendimi ayrılığınla eğittim
ölümün uslu çocuğuyum bundan sonrası


hani kınıydın doğanın? ...

severken ben:

toprak enli gök boylu su karakterli
rüzgar sesliyim
sarılırsan evrenime
yeni bir galaksi olur soy ağacımız

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.