TEK BİR KURŞUN ...



bir yalın ateştir bu
çıtırtılarla
kıvılcımlanan
harlanan

kuru güz dallarımdır yaktığım
büyüyor alevlerim git gide

mevsiminde açamamış
ayaza ikram ettiğim çiçeklerimce
ve gönlümce yaşayamadığım sevdânı
kül ediyorum
hisset şimdi
yan
yanabildiğince

görmediğin dumanlarım tütsüleyecek şehrini
birazdan
simsiyah
ve ben kokulu bir tül gibi kapanacağım gözlerine

benim ellerim değil saçlarını okşayan
öpen ben değilim dudaklarını

bu hiç olmayacak

biliyorsun
hiç bir gün
elindeki altın dikdörtgenin ışığını tutup yüzüme
bakamayacaksın gözlerime
bir tütün içimi bile olsa

saçtığım inciler tespihlenmeyecek parmaklarında
yemin olsun ki başucunda asılı Kelâm-ı Kadîm’e
ve kör kurşunlara ikram olan şehitlerime
bir mezar sessizliğinde örttüm üzerimi

ölü toprağı gibi nemli
soğuk
soluksuz
serpildin üzerime



şimdi
o yanan ateş var ya
cezirlerinden el-amân diyen sularımın çekildiği yerde
üryan yüreklerin o el değmemiş bakirliğinde
ve heder edilmiş cümle sevdaların kiniyle
o ateşteyim artık

ne kendimi
ne seni istemiyorum
bundan sonra da lâzım değiliz
varlığını inkâr ettiğimiz sevgilere

aldığım her şeyi geri verdim çoktan kurşuni küllerime
tek bir kurşun kaldım şimdi namlunun ucunda

vakit tamamdır bitmek için
varsa cesaretin
düşür horozu
çek tetiği

ateş et yüreğin/m/e...

ceyda görk