biz
yağmurları avuçlarında
güneşi gözlerinde toplayan
şen çocuklardık eskiden

şimdi
kavruk bozkırlarda
bir damla suya hasret çiçekleriz

biz
kendi kör ebesini seçen
özgür çocuklardık eskiden

büyüdük
kör oldu güzel gözlerimiz

yakar top oynardık
gözü kara çocuklardık eskiden
o yakar toplar yaktı her birimizi

kavak dallarına takılıp parçalandı
kavak yellerinde gezen
kağıt tayyarelerimiz


oysa biz
baktığımızı görmeyi de

gördüğümüzü üç kelâmda yazmayı da
vefâsızı bir kalemde silmeyi de biliriz


bakmayın
şimdi bu paslı ağır
bu hoyrat sağır demir kapıların ardında
sevdâdan uzak halimize
varsın eller yalnızdır desin


biz
hürriyeti
biz
sadakati

biz yârin de
dostun da
en hası kimdir biliriz

unutmadık henüz dokunmayı
parmaklarımız özler halâ
dizimize yaslanan yorgun sevgilinin saçlarını

elimizde halâ sımsıcak bir ekmek gibi
nimet bildiğimiz o sevgili elleri bizden uzak olsa da
okşamayı
öpmeyi biliriz



bakmayın şimdi böyle
yorgun mağrur ve suskun yüreklerimiz

biz
unutmadık sevdâyı
nâr-ı aşktan tutuşup kor olmayı
köz olmayı

esip rüzgârımızı
küllerimizi diyar diyar savurmayı ezber etmişiz

ve biz
gönül ehli
her birimiz sevdâ ile bir yâr-i vefâkâr

"aşk daim olsun" demişiz de
mührümüzü basmışız yüreklere

başka kelâm etmeyiz…


Ceyda Görk...