gökyüzü içime kadar uzuyor


uçurtmasına tutunarak ayaklarımın üstünden

bedenim nefes alan bir ceset

düş diyor birileri

düşüyor çocuk




kelebeğin kanadına abanıyor

aşkın peşinden koşan yürek

güz bulaşıyor çığlıkların altına

gözlerimdeki korkuya bir yılan çömeliyor

bir kadın gölgeme dokunuyor

maviliklerinde kuşlar yüzdürerek

aşkın son düğümünü de

ellerin çözecek



susuşları düşle boğuyor çocuk



aklını peşime takma

hasretin boşluğunu doldurur gözlerin

haydi gir

unuttuklarımı aklamadan başla

bakma sen dağınıklığına yüreğimin




sen ağladıkça yeşeriyor dallar

yağarken yağmur kuruyor sesim

ellerim tutuluyor göğüslerine tırmanırken




kayan bir yıldızın üstüne biniyor çocuk

adam yalnız deliriyor

içindeki korkuları körüklüyor durmadan

umut sağ çıkıyor akşamki bozgundan

bir ceset soluyor bedenimde

kurtulamıyorum kabustan

İsa İnan