iyi bir ipte sallanmak ölümü güzelleştirmez



adam

çıplaklığını giyinmiş sabah kahvesini içiyor

kadın da öyle

eski bir sevişme sonrasını paylaşıyorlar

kadının göğüs uçları

adamın dudakları kanıyor

her iki kanında gurubu aynı yola çıkıyor

aşkın sıcaklığından anlaşılmayan sızı

soğudukça yüzlerde sızlıyor

kadın

iki elini başının üzerine kenetleyip

parmak uçlarında kuğu gibi yükseliyor

saçlarını toplamayı unutmuş öylece bekliyor

hayaller arasına düşmüş bir gül gibi

gülmeyi özlüyor

adamın bakışları bir çözülebilse kanatlarından

kadının soğumuş yerlerini ısıtacak

ikisi de geçmişi sorgulamanın zaman kaybı olduğunu düşünüp

yeni bir düşün ateşini yakıyorlar

ve(dalaşıyorlar

karanlıkta kayan bir yıldız gibi süzülüyor kadın

kadın geceye bir yağmur damlası kadar yakın

yanılgıya kalabalık koşuyor

kadının gözyaşları ağlıyor arkasından

adamda kalan kırık kanatlarına son kez dokunuyor

dokunduğu yerden ateş kopuyor

hepimiz ayrılığa yolcuyuz

ayrılıkların çocuğuyuz

seni bekleyecek kadar zamanın sabrı kalmadı

bütün tanrıların lanetidir aşk

ateşi yanarken kopar diyor

ve kadın gidiyor

ateşi yanarken koparmak da yetmedi

yarın yeni bir düşte buluşurlar belki

ve adam da gidiyor

ayrılığa yol alan

anıdır kalan

İsa İnan