----------------------------------------- Gelinciğim’e

‘’ yaslan omuzlarıma vurulduğunu kimseler görmesin yüreğinin ‘’
Hasreti isa

etna yanardağına dönüşmüyorsa bir yürek
orada aşkın adı anılmaz

güneşin kızıllığını alıp karanlığa götürüyor ellerin
dilin varla yok arası
oysa avuçlarınla denizi taşımıştın bana
akşamlara alıştırmayalım çocukları
boğ beni ışığınla kamaşsın göz bebeklerimin masalı

üzümün gözyaşları dönüşürken dudaklarında şaraba
ey sen ibadet için göğüslerinin düğmelerini bana açan
tan kızıllığına varmak için kasıklarımdaki nehri kullanan
gece artık kıvrılıp yatabilir gözlerine benim yerime

kendini yokluğunda sına
içini boşalttığında ağırlaşır yüreğin
gece çocuklar doğurur babasız
kordon boyu akar kan
bir yanda güz üşür
bir yanda ada
kal orda
bu kıyı seni denize taşımaz nasılsa

lodos serpintisi bir martı okşardı yüzünü
ayaklarım sılanda sürgün
hangi dağın ardında tutsak kaldı dokunuşların

yaslan omuzlarıma vurulduğunu kimseler görmesin yüreğinin

artık pamuk kozaları yakılabilir tarlalarda
gün kendini sürebilir bir anlamsızlığa
kuşlar çekilebilir yıldızlarla akşam uykusuna
rüyalarıma bodoslama gir
gölgemle birlikte yürü yüzümün sokaklarında
okşa parmaklarınla göğsüme düşen koru
beni meleklerin kanatlarında s/akla

hüznümü daha büyüt ve vur çarmıha
yüreğinin kuraklığına ek hasretimi
harama harman et savur saçlarını
alev damlalarıyla besle yıldızları
yeni bir anlamı yükle aklıma
beni bırak sen doyur önce aç yanlarını

bırak aşk örtsün sevişmelerin üstünü

yağmur çocukları ıslanır düşlerin avlusunda
geceye bir bıçak sallar kadın
başka Deniz’lere darağacı olmasın diye
göğsünün kırlarına yıllarca ağaç dikmedi

toplasam bağrımda yanan kor alevleri
üşümelerin biter mi
göğüslerini bastırsan düşlerime
hasretin diner mi

duruşuna gölge düşmesin diye
gün boyu ayak sürüdüm durdum aşk çemberinde
uykuyu yarıda bırakıp döndüm rüyama
kaç gözyaşı ölür gider kirpiklerinde
çamura kesilir toprak
ölürüm yar sensizliğin ertesinde

tanrıya giden yolun senin gözlerinden geçtiğini anladığımda
vakit çok geçti
dul dudaklarında büyüyen bir gülün gölgesiyim aslında
alnımda intihar günlerinden kalma çürüyen bir yara
yaralıyım sevdanın vurulduğu her boşlukta
yaradan’dan önce sığındım kapına
dualarla taranmalı saçların
gelin olup giderken ayrılığa

yürek yeni bir yanmanın son arifesinde
aşk yurdunu arar sularda
ben kara bir bulutum kirpiklerinin ucunda
şafak soğuk
nefesim boğuk boğuk üşür koynunda
zemheri yanlarıma dokun
soluksuz sokul savruluşlarıma
olunacaksa sevgiye köle olmalı insan
sıvaları dökülmüş bir duvara daya
sorgula beni çatık kaşlarının ortasında

afyon çapasından dönen ellerinle sevişmeye hazırla bedenimi
utancını kapının dışında bırak
dilimi rehin bıraktım kalemin ucundaki sancıya
ötele akşam namazını başka bir kazaya
ömrümü koynunda uzat ey sevgili
yaşanacak ne kaldıysa geride ser önüme
yağmur yorgunu gözlerinde söndür ateşimi

ikimiz de biliriz bir kıyıda kefensiz ölmesini

İsa İnan

Şiirime ilk kez can veren Sebahat Kara hanıma yürek dolusu teşekkürler