ey şehir ! ne kaldı görkeminden geriye ?
sen sevgiyle güzeldin ;
acı veriyor şimdi her yerin
nakaratı aynı şarkı, dönüp duruyor pikapta...
“her yerde kar var, kalbim serin bu gece”
bir keman inliyor inceden uzakta
gecenin kırbacı, iniyor durmadan yüzüme !

yaslanacak gündüzüm yok
vuslatın gözü donuk
sesleri uzak kılmada zaman

bir yer var,
hem başlayış hem bitişe sahne olan;
kelebekleri ölmüş,
resimleri siyah beyaza dönmüş!...

o hep durur, değişmiş olsa da
orda, ruhlar çeker soluğu yalnız
ölümden çok, ne var yaşadığımız ?

mahzun anılarımız,
kalem ucunda yer bulur kendine...
deniz eteklerini toplamış
güneş, alıp başını gitmiştir, o yalnız sahilde
binbir gece masallarının,
martı çığlıklarındaki, yankısı durur yalnız...


sağılır hüzün, zamanın içinden;
gel gitlerinde kahır akar yüreğe
gökkuşağından karalar dökülür
kara isi / düş tohumlarını boğar, öldürür
zaman, siyah yüzünle dönmede artık !

lekesiz / kahırsız bir dünya nasıl bulunur ?
kim bilir, denize kavuşamayan dağın, gözyaşlarını ?

madalyonun, hep öbür yüzüdür sevgi ;
sesi içeri girildiğinde duyulan,
ışıkları sönük, sessiz bir ev gibi

yaprağın öz suyu tükenirse,
yavaşlar nabzı, yokluğa yürür !

ey şehir !
böyle bittin sen de bende
kapladı üzerini, siyah bir perde
aşamadım gerçekliğin çölünü !


Hâdiye Kaptan


c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.