mantık yüklü olmayan
üç el silah sesi duyuldu derinden
aşk boylu boyunca uzanırken geceye
ağıtlar koptu yüreğin en ince sesinden

örselenen gönül tezgahında
deseni belirmemiş bir sevda
- ki narin çizgiler henüz oluşurken -

az geleni çoğa sayacak bilince tuzaktı
kıskaç tutsaklığındaki kıskançlık



dudak kıvrımında saklanan gülümseme eşliğinde
değince parmak uçları masumiyete
kırmızı güller soldu
su sızdıran çatlak vazoda


kokulu gecelerden devşirilen bir solukluk sevişme
ten sıyrıklarının ince sızısı
gözlerin derinliğinde ince bir serzenişti
yetmeyen dokunuşlara sesleniş


sen
baktığı yön belirsiz
beklerken kıyısında dönülmezliğin
öylece susardın
kendine
bana
nedenlere inat


üzerime bıraktığın ağırlığın tüketirken nefesi
gezinirdi gözlerim geceye serilen bedeninin yorgunluğunda
ay ışığı yetmezdi
zayıf seslerle uzaklaşmaya niyetli kalp hareketini takibe




oysa ne çok
ahh ne çok
nefret ettim gitmelerinden
yokluğunun
yoksunluk nöbetleri oluşturduğu
ışıksız sessizlikte
bir dizyem “sen” enjeksiyonu için
binlerce yakarış yükselirdi içimden



yarından bir önceki günde
yakamoz ışıltılarını
emanet ederek geceye
vazgeçtim küçüklüğüme adanmış oyunlardan
bütün şımarıklıklarımı bastırdım tuzlu sulara
dudaklarımı
kanatırcasına öperken
sen li düşlerin acımasız tarafı


anlamadığım
anlayamadığıma yandığımdı
suskunluğa bağışlanan dakikalar

asalet miydi mecburiyete neden
yoksa mecburiyete susmak mıydı
asalet denilen





düşlerine sığınan ben
düşlere neden sen



İki kişilik seyircisiyle
son resitaldi sahnelenen

baharın rengini yansıtmayan sesler
delerken gecedeki boşluğu


sınama beni aşk





defne






// yanlışlardan artırılmış bir doğruya karşılık değildi verilen söz,
kulağına fısıldadığım şarkıda... gitme… //