bir kayboluşun ardından
ağlayan kemanın sesi miydi
bilinçaltı yalnızlığına eşlik eden
duygu bozumu mu başlamıştı
çekinik son adım sonrasında

aynı anda aynı sözcükler kıvranırken dudak kenarında
ses miydi sessizliğe gömülen

temmuz sıcağında
ayazda kalmışcasına titrerken yanmak mıydı
ellerin tendeki hatırası

ölümüne edilen dansta kalınmışken nefes nefese
öpücük tadında zehir miydi içe dökülen
aşkın kokusuyla boyarken
bir taraftan karalamak mıydı çalakalem
bir tükenişe çok uzaktan tanıklığı mıydı
göz mesafesi yakınlığın
sevgili koynuna sığınmak yerine
uçurumdan boşluğa kayıvermek gibi miydi

tükeniş

bitiş

vazgeçiş sığdırılabilir mi minnacık bir kelimenin acizliğine



// anladım ki çok güçsüz yüreğim //




oysa bir umuttu
başka pencere

rüyaların koyuluğunda
pembe renkli evde bile bulunamamışken



hangi pencerede akşam erken olmuştu
flu bir manzarada sesler birbirine karışmıştı
kaldırımlar hangi saatteki ahenge hasret kalmıştı
sen beni hangi duyguda bırakmış
ben seni hangi masalda uyutmuştum

keşke daha derin bakmış olsaydı gözlerin
ve
hissedebilseydi aşkı gönüllü gömüldüğüm yüreğin




yaşarken seni
gözlerinin en derininde

gözlerimdeki acı
çığlık şiddetinde
ışık kırılmalarıydı

gözlerim gözlerine ilişmişken sessizce
uzaklardasın

vakitse ömrün yarısı

şimdi
zamanında söylenememiş
inadımı kıracak bir çift söz için üzüntüm


yorgunum





defne




// bir şans daha koparmak için aşktan,
topladım her şeyle karışık kendimi…
suskunun avukatına karşı güçlendim... vakitse geç kalınmışlıktan bir an öncesi… //