bir varoluş savaşı
tutunma çabası
sarılma
kokuya sığınmanın en halleri


insan eli
gün ışığı
değmemiş bir yüreğin
en az yüz elli atımlık yakarışı duyulur



belki aklın aşka yenik düştüğü
bir küçük an
her bir hücreye yayılan hazdan kalıntı
bir küçük can



bir müjde coşkusuyla üflenmişken ruh

tamda ışık yer değiştirirken karanlıkla
yol başında birleşmişti eller
sıcak
sıcacık

ılık ılık akarken tutku
saniye kadar tereddüt yaşamayan bedende
yapış yapış ter içindeydi çok sevmişlik


…

sevinci tutuklayan silah gibi ayazlar

ve bir ertesi gün yalnızlığıdır
gözlerin önüne serilmiş kocaman boşluk

sonrasında
sonsuzluktaki bütün renkler
siyahla boyanır
güller inleyerek döker yapraklarını
sözler duvarlara çarpıp
tokat şiddetiyle geri döner



aşk susar
santim santim okşadığı tende
yaprak misali titremelerdedir narin kadınlık
acizlik gözlerin kan çanağı hali
her bir öpücüğün umut dizdiği yüz görümlük kolye
tane tane keşke olup dökülür
geride kalmış ayak izlerine

…




adam
ıssız bir koya demirledi
cüssesine sığmaz anlaşılmazlığını
ve
gürültüyle temizledi boğazını
yutkunup aşıramadığı
sese dönüşememiş güçsüzlüğüyle



kadın
bir kayboluş öyküsünden geçti
yeri inleten adımların
kendi içinde yeniden var olma çabalarıyla
ve
sessizce yutkundu
bir mucizeye sarılmanın
ışık olmuş gücüyle






defne







// keşke o yolun sonu göz kamaştırsaydı... ve adam hala güçlü, kadın olabildiğince narin kalsaydı gözlerde… yoldaki binlerce pırıltı aşkına… //